Suriyeliler gruplar halinde her bayramda memleketlerine gidip geliyorlar. Bir kimse bir yere birkaç gün kalmak için gidecekse, orada rahat edebiliyorsa gider. Yoksa rahat edemeyeceği yere neden gitsin? Bu bayram tatillerinden memleketinden uzak talebe ve işçiler faydalanır.
Genelde baba ocaklarına giderler. Çünkü orada rahat edebileceklerini düşünürler. Eş dost ile hasret giderirler, yeme içmeyi hiç düşünmezler. Kalacak, yatacak yerleri hazırdır, hiç düşünmezler. Hatta dönüşlerinde hüzünlü dönerler. Bir kısmı da cebi müsaitse tatil beldesini tercih eder. Orada rahat edeceklerinden oraları benimserler. Yani çoluk çocuk oralara giderler. Eğer izinleri, paraları varsa biraz fazla kalırlar.
Ama gel gelelim Suriyeli misafirler böyle değil. Bayramlar gelsin de memleketimize gidelim diye özlemle beklerler. Bu özlem ve hasretlik haklarıdır tabii. Böyle olmasa gruplar halinde memleketlerine giderler mi? Gitmezler elbet. Ama benim anlamadığım bayram bitince neden geri dönüyorlar? Orada kendi evlerini, akrabalarını, arkadaşlarını bırakarak kendileri için yabancı olan bizim memlekete neden geri dönerler? Savaş dediğim bitti sanırım, savaş olsa buradan gitmezlerdi zaten. Yer yer belki ufak tefek kargaşalıklar olabilir. Böyle şeyler her memlekette vardır. Bunlar öz memleketini terk etmeye sebep olamaz, olmamalı. Hatta böyle şeyler varsa memleketi kurtarmak için savaşanlara katılmalıdır. Memleket böyle kurtarılır. Türk milleti, yani bizler böyle yaptık ve birçok şehit vererek memleketimizi kurtardık. Yoksa kaçarak değil.
Başka yerlerde keyif yaparak memleket kurtulmaz. Başkaları kurtarsın diye beklenmez. Bizim onlara yapacaklarımız zamanında, başlangıçta yapıldı. Misafirperverlik bir yere kadar. Artık gitme zamanı geldi gibi geliyor bana.
Bugüne kadar yaptığımız fedakarlıklar yeter, helal olsun. Ama artık biz bizim yerlerde rahat edelim. Sanırım birçok vatandaşım böyle düşünüyordur. Bilmem haksız mıyım? Herkesin yurdu kendisi için güzeldir, kutsaldır.
Elbet zaman zaman bazı zorluklar olur, katlanacaksın. Yurt dediğin kolay kolay terk edilmez. Mücadele gerekirse kimseden medet umulmaz, kendin mücadele edeceksin, kendin direneceksin. Ter dökmeden hiçbir şey kazanılmaz. Bunu kafaya sokmak lazım. Ben böyle düşünüyorum. Herkesin kurban bayramını şimdiden kutluyorum.
Geçenlerde bir havale için Konuralp PTT’sine gittim. Baktım kapalı. Sağa sola sordum, aşağı yukarı 1 yıldır kapalı olduğunu söylediler. Çok yazık, zamanında Konuralp’e yakışan güzel bir Belediye binası ve çok yakınına da yine güzel bir PTT binası yapıldı. Vatandaşlar için güzel bir şeydi. Düzce’ye merkeze gitmekten kurtulmuş, hizmet ayaklarına gelmişti. Elbet güzeldi. Değil mi?
Konuralp Belediyesi lağvedilip Düzce’ye merkeze bağlanınca sevindik. İşte büyüdük ve hizmetler daha iyi olacaktır diye düşündük. Ama maalesef Konuralp halkı ve çevre halkı hüsrana uğradık. Çünkü işler tamamen tersine döndü. Önce tarihi hamam ihya edilecek diyerek üstündeki iyi kötü bir kaç yıllık 2 katlı Belediye Sosyal Tesisi söküldü. Hala yapılmadı, bu gidişle yapılacağı da yok. Sağlık ocağının yanında iki katlı birkaç lojman binası vardı, onlar onarılıp faydalanılabilirdi. Onlarıda yıktılar ve hala boş arsa duruyor. Merkez Caminin yanındaki türbeyi yıktılar ve hala tam yapılamadı. Bunlar gibi daha birçok görmediğimiz yerler vardır sanırım.
Ben yaşım nedeniyle otobüslere binemiyorum, almıyorlar. Peki Düzce’ye merkeze nasıl gideceğim, havaleyi nasıl göndereceğim. Özel arabam yok. Taksi mi tutayım. Yazık değil mi bana, benim gibilere.
Daha önce de yazmıştım, Konuralp’in gerçek sahibi yok, kalmadı. O belediyeler, PTT’let ve diğer bazı hizmetleri Konuralp’e getirmek için ne mücadeleler verildi biliyor musunuz? Eski büyüklerimiz, yılmadan, usanmadan uğraştılar. Gerektiğinde Ankara’ya gidip yetkililere yalvarıp yakardılar ve o şekilde zamanında gereken hizmetleri memleketimize kazandırdılar. Şimdi bu işler daha ziyade muhtarlara düşüyor. Birleşip bağırmaları, çağırmaları gerekiyor. Madem halk sizlere oy verdi ve seçti, sizde hizmet için mücadele için gerekli yerleri rahatsız edeceksiniz. Ta ki o hizmet gelinceye kadar.
Mesela Akçakoca yolu üzerindeki betonarme köprü yapılınca yol Konuralp’e uğramadan doğudaki Tepelerden yapılacaktı. Öyle olsaydı Konuralp sapa bir yerde bakımsız ve köhne bir şekilde kalacaktı. Bu yolun şimdiki şekilde Konuralp’ten geçmesini sağlamak kolay olmadı. Ne mücadeleler verildiğine ben canlı şahidim. Allah o büyüklerimizden razı olsun, gani gani rahmet eylesin. Şimdi öyle mücadeleci, istediğini koparan kişiler nerede, nerede öyle muhtarlar nerede?
1915 Dünya Savaşı’nda Osmanlı Devleti de savaşta idi. Müttefikimiz Alman Devleti ile birlikte savaşı kaybetti. Ve yüzlerce yıl süresince birlikte ve huzur içinde yaşadığımız bazı vatandaşlarımız emperyalist devletlerin kışkırtmalarıyla Osmanlı Devleti’ne baş kaldırdı, isyan etti. Osmanlı Devleti’ne karşı savaşmaya başladılar. Bunlardan biri de Ermeni milletidir. Daha ziyade Rusların kışkırtmasıyla gerçek düşmanmış gibi kıyasıya savaştılar.
Savaşta galip gelmek için her türlü imkanlar kullanılır, savaş bu canlar tek taraflı yanmaz. Kanlar her iki taraftan ve acımasızca akar. Bu meyanda birçok Ermeni aileleri savaş alanından uzak yerlere tehcir (yani zoraki göç) edildi. Ve neticede yenildiler. Yenildiler ama her iki taraf perişan oldu, ıstırap çekti.
Bunu unutmak gerek. İşi tek taraflı düşünmemek lazım. Her iki taraf için korkunç bir durumdur. Gerçi savaş her zaman kötüdür. Çünkü her iki taraf da can kaybı ve yaralanmalar vermektedir. O bakımdan bu soykırım değildir, nefsi müdafaadır bence.
Tarihteki bu olayların en iyisini tarihçiler bilir. Her iki devlet arşivlerinde bunlar mevcuttur. Gerçekler orada yazılıdır. Meraklılar oradan öğrenebilirler. Soykıyımı olup olmadığı orada görülür, doğrular orada yazılıdır. Bilhassa Amerika Devleti ne önerilir. Sonra da aynaya baksın, arşivleri incelemeden ağız kalabalığı ile soykırımı diye bir tarafı suçlamak hiç doğru değil, kimseye fayda sağlamaz. Hele Amerika milyonlarca gerçek Amerikalı Kızılderilileri (en az 70 milyon) yok edip yerlerine kendileri yerleşti. Bunu bütün dünya biliyor. Batı devletlerinin çoğunun soykırımları da az değildir. Bir bir saymaya gerek yok. Cezayir, Hindistan ve Afrika Devletleri gibi masum insanlar topluluğu. Onların çoğu büyük önderimiz Atatürk sayesinde gözlerini açtı. Amerika ise hiç boş durmadı ve durmuyor. Çeşitli bahanelerle savaşlar çıkarıp hem her iki tarafa silah satıyor, hem soykırımları gerçekleştiriyor. Başkalarını suçlayacağına kendisini sorgulasın.
O halde her 24 Nisan günlerinde bu terane neden oluyor? Bu işler Amerika başkanlarına mı ait? Onların başka işleri yok mu? Joe Biden’ın 100 küsür yıl sonra bu işi kaşınmasının sebebi nedir, kime faydası vardır? Bırakın bu işleri de komşu devletimiz Ermenilerle bizler konuşalım, anlaşalım, iyi geçinelim. Geçmiş zaman acıları unutmamak kaydıyla bugünleri düşünelim. Hasımane değil dostane geçinelim. Düşmanca düşünenler yurdumuzda yaşayan milyonlarca Ermenileri rahatsız ediyor. Gerçek Ermeni dostlarımız, kardeşlerimiz barış istiyor, iyilik istiyor. Bugünü düşünmüyor, iş, aş istiyor.
Dostluk, kardeşlik her işi çözer. Artık emperyalistlerin oyuncağı olmayalım. Onlardan asla fayda gelmez. Çıkarları bitince seni iterler, arkadan vururlar. Aha Türkiye’nin durumu. Teröristleri besleyen onlar, silah veren onlar, kışkırtan onlar. Tavşana kaç, tazıya tut diyorlar. Onun için Onlara bilhassa Amerika’ya güven olmaz. Biz geçmişte en son 1975’te onların kalleşliğini gördük. Gerçi gerekli cevaplar verildi ve de kendi savaş malzemelerimizi yapmamıza neden oldular. Yani kötü komşu mal sahibi yapar misali. Anlaşılan hiçbir devlet başka devletlerden fayda ummasın. Devletler arasında, hele komşu devletler arasında iyi geçinmek, birbirinin işlerine karışmamak lazım. Düşmanca değil dostça hareket edilmeli. Kriz durumlarında birbirine yardım etmeli. İnsanlık bunu icap eder düşüncesindeyim. Kimse bir başkasına gölge etmesin, yeter…
Sevgi saygı ve hürmetlerimle…
Dolar 8,3500 %-1.06
BIST100 1.399,65 %0.48
İmsak Vakti 02:00
News
